سلام دوستان به وبلاگ من خوش آمدید

مهدی جان...!

ببخش اگر که قلب من لایق این مهر تو نیست

ببخش اگر که کوچکم بزرگیم حد تو نیست

ببخش که رویم سیه است از اینهمه بار گناه

تقصیر از کار من است که هیچ بدی نزد تو نیست

ببخش که روز و شب من شده گناه و اشتباه

ببخش که چشم تار من لایق دیدار تو نیست

ببخش که دیوانه ام و مست ز جام می تو

ببخش که قلب سیه ام لایق این عشق تو نیست

ببخش که مشکل منم و مشکل گشا فقط توئی

ببخش که حتی تن من لایق شمشیر تو نیست

نفس کشیدنم شده صدا زدن به نام  تو

ببخش که حتی نفسم لایق فریاد تو نیست

بسوز این جان مرا که آتش جانم آرزوست

ببخش که ای یار مرا که جان سزاوار تو نیست

شکسته تر از این مخواه که دلشکسته ام بسی

ببخش که قلب منتظر جز در تمنای تو نیست

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

و چه خوش تر آنکه مرغی ز قفس پریده باشد

پر و بال ما چه رها چه بسته مرغی که پرش بریده باشد

نظر یادتون نره

به یقین  تو از یوسف مهربانتری

تو از یوسف بخشنده تری

به فریادمان برس ، درمانده ایم

ای یوسف گم گشته ! و ای گم گشته ی یعقوب !

یعقوب وار ، چه شبها و روزها كه در فراق تو آرام و قرار نداریم .

در دوران پر درد هجران ، اشك می ریزیم و می گوییم :

تا به كی حیران و سرگردان تو باشیم .

تا به كی رخ نادیده ترا وصف كنیم .

با چه زبانی و چه بیانی از اوصاف تو بگوییم و چگونه با تو نجوا كنیم .

سخت است بر ما ، كه از دوری تو ، روز و شب اشك بریزیم .

سخت است بر ما ، كه مردم نادان تر واگذارند .

تربت شهدا

شهدا، تربت تان رسید به دستم، دلم پر کشید

دلشکسته و غریب، زائرتان شدم، دلم پر کشید

من ِ روسیاه کجا و نگاه الهی شما کجا !

به لطف شما کبوتر غریبی شدم، دلم پر کشید

دلم میان فکه و شلمچه، ذره ذره آب میشود

زائرتان راوی عشق شد برایم، دلم پر کشید

شهدا، غریبم، اسیرم، پر از دردم، درمانم کنید

دل را به ضریح گمنام تان بستم، دلم پر کشید

شهدا، زمین، بال و پرم را بسته، نجاتم دهید

به کوی عشق بازان دهید راهم، دلم پر کشید

کجایید ای سبکبالان عاشق، عشق را نشانم دهید

به عشق تان قسم، به حسرت ِ بی نشانم، دلم پر کشید

کی میشود پر کشم به سویتان، سبکبال شوم شاید

به خونتان قسم آرزومند دیدارم، دلم پر کشید

دلنوشته از این حقیر

شادی روح امام و شهدا صلوات

آقای من

عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت بگویم بنویسم .......

که چرا عشق به انسان نرسیده است؟

چرا آب به گلدان نرسیده است؟

چرا لحظهء باران نرسیده است؟

وهر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است،

به ایمان نرسیده است

و غم عشق به پایان نرسیده است.

بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید بنویسد

چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟

عصر یک جمعه دلگیر دلم گفت بگویم بنویسم .......

گل زخم نمک خورد،

زمین مرد،

زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه

فقط برد،فقط برد،

زمین مرد، زمین مرد ،

خداوند گواه است،

دلم چشم به راه است

و در حسرت یک پلک نگاه است،

ولی حیف نصیبم فقط آه است

و همین آه خدایا برسد کاش به جایی،

برسد کاش صدایم به صدایی...

گل نرگس تو کجایی؟

تو کجایی شده ام باز هوایی.....